‘Jurassic Park’ (1993) was een van de films die mijn jeugd kleurden. Onlangs kon ik hem eindelijk aan mijn achtjarige zoon tonen, en wat bleek? Na meer dan dertig jaar blijft deze dinoklassieker van Steven Spielberg wonderbaarlijk goed overeind. Wat maakt ‘Jurassic Park’ zo tijdloos dat zelfs de jeugd van tegenwoordig er nog steeds van smult?
Kinderen die in het hedendaagse entertainmentlandschap opgroeien, zijn niet snel onder de indruk. De hypergeavanceerde technologie maakt dat alles mogelijk is in de animatieseries, games en superheldenfilms van vandaag. Toch viel de mond van mijn zoon open toen in ‘Jurassic Park’ de eerste Brachiosaurus in beeld verscheen, sprong hij een halve meter in de lucht toen de T-rex voor het eerst zijn keelgat openzette, en kromp hij ineen wanneer de velociraptors hun aanval inzetten. Het is heus niet elke filmklassieker gegeven om zo waardig oud te worden. Wat is het geheim van ‘Jurassic Park’?
De digitale dino's
Natuurlijk is de digitale animatie (CGI) in de film intussen wat verouderd. Toch blijft het vakmanschap dat de visual effects studio Industrial Light and Magic destijds aan de dag legde, nog steeds voelbaar. De dino’s werden opgetrokken uit een digitaal skelet, dat daarna aangekleed werd met spieren en vel. Revolutionair voor die tijd. Spielberg laat zijn digitale dino’s bovendien vaak in het donker en in de regen rondlopen, waardoor de mankementen minder zichtbaar zijn.
De dino-poppen
Maar CGI is niet alles. In totaal komen de dino’s vijftien minuten lang in beeld, en in negen daarvan komt er zelfs geen computer bij aan te pas. Een aanzienlijk deel van de dino’s in de film zijn namelijk “animatronics”, een soort mechanische marionetten uit schuimlatex. Die zette Spielberg in voor statische shots en close-ups, en het zijn vooral die prachtige creaties die vandaag nog steeds zo levensecht en angstaanjagend (of in het geval van de Triceratops: zo schattig) ogen.
Spielbergs suspense
Los van de gebruikte technologie, is het regietalent van Steven Spielberg de belangrijkste troef van ‘Jurassic Park’. Leg dezelfde tools in handen van een andere regisseur, en die zou er nooit zo’n ongemeen spannende, meeslepende avonturenthriller mee gebouwd hebben. Spielberg toont zich in deze film de koning van de suspense: iedere dino-ontmoeting wordt traag maar zeker opgebouwd. De montage is nu eens onheilspellend kalm, dan weer scherp als een velociraptornagel.
De muziek
Het fenomenale thema dat componist John Williams voor ‘Jurassic Park’ schreef, was in mijn kindertijd de soundtrack van mijn wildste dromen. Vandaag heeft het nog niets van zijn epische kracht verloren. Williams is sowieso een van de meest getalenteerde filmcomponisten aller tijden, en de muziek van ‘Jurassic Park’ - avontuurlijk, hartverwarmend, extatisch - is naast ‘Star Wars’ en ‘E.T.’ misschien wel het meest memorabele wat hij ooit schreef.
Het verhaal
‘Jurassic Park’ is zoveel meer dan alleen spektakel. Het verhaal, over de wonderbaarlijke kracht én het gevaar van de menselijke drang naar vooruitgang, blijft tot de verbeelding spreken. Oké, dino’s weer tot leven wekken op basis van muggenbloed zal misschien nooit werkelijkheid worden, maar met A.I. en andere technologische evoluties zijn er vandaag genoeg andere domeinen waarop de waarschuwing van ‘Jurassic Park’ van toepassing is.
