Elke status quo is er om uitgedaagd te worden, en het ouderwetse idee van de CEO moet op de brandstapel. Bij communicatiebureau Marbles wordt oprichter Tom Herrijgers niet graag als ‘de baas’ gezien. Samen met zijn medewerkers durft hij elke bedrijfsregel in vraag te stellen. Gevolg: de collega’s kiezen zelf wanneer en waar ze werken en hoeveel verlofdagen ze willen, het loon wordt in volledige transparantie besproken. Een primeur, maar eentje die werkt: “Het is opvallend hoeveel beter mensen presteren als ze gelukkig zijn.”
“Na een professionele loopbaan van 15 jaar kwam er in 2015 een kantelpunt: ik was de baas geworden waarvoor ik zelf niet wou werken. Ik besloot om drie maanden lang post-it’s bij te houden, waarop ik schreef wat ik die werkdag leuk en niet leuk had gevonden. Ik zag zo dat ik me 90% van de dag moest bezighouden met zaken waarvan ik niet gelukkig werd. Ik was een ondernemer die geen tijd meer had om te ondernemen. Met mijn zes toenmalige collega’s en met vers kapitaal heb ik toen alles herdacht. Het geluk, en niet het pure winstbejag, zou voortaan doelstelling nummer één van het bedrijf worden. Geluk voor mij en mijn medewerkers, die de kansen kregen om zich te ontplooien en die taken van me overnamen die ze zelf graag deden, zodat ik me terug kon focussen op wat ik graag deed: ondernemen.”
“Elke regel in ons bedrijf stelden we in vraag. De eerste die verdween was: ‘je moet tussen 8 en 10u op kantoor zijn’. Geen gesprekken meer met laatkomers, geen negatieve energie. We hebben een 38 uren werkweek, maar zit je de ene dag in een goede flow en werk je 10 uur en verschijn je de volgende dag pas rond de middag – prima. Zo maakten we als werkgever wel meer switches, vaak als eersten in België. We evalueerden bijvoorbeeld de werkplek. We lieten niet enkel thuiswerken toe - want dat doen er wel meer – maar we breidden we dit meteen uit naar ‘van-om-het-even-waar-werken’. Vervolgens schaften we het vaste aantal verlofdagen af. Bij de eerste aanwerving die ik ooit deed, stond het aantal verlofdagen vermeld op het standaardcontract van het sociaal secretariaat. Maar waarom dat behouden? Iedereen kiest vrij hoeveel vrije dagen hij wil. Ook de traditionele loonevaluatie ging op de schop. We evalueren elkaar, binnen onze zelfsturende teams, met volledige transparantie. Iedereen heeft zicht op onze inkomsten en uitgaven, iedereen weet ook wat ik verdien. Zo krijg je rust, stop je ook de geruchtenmolen. Het werkt bevrijdend.”
“Als je niet tevreden bent met de manier waarop het bedrijf werkt, is het aan jou om in actie te komen. Kom niet zomaar klagen, maar breng je klacht in kaart, en kom met oplossingen. De baas is er niet om je klachten op te lossen; bij ons zoeken we samen naar verbeteringen. Er zijn geen regels, niets staat vast, alles kan en mag in vraag gesteld worden, zolang het kan bijdragen aan onze purpose: het geluk hier op het werk. Van een ik-en-zij verhaal zitten we nu in een wij-verhaal. Ik ben een collega geworden in plaats van een baas.”
“In het kort: we hebben met z’n allen veel meer plezier in onze job. Dan zie je meteen hoe iedereen ook bereid is om the extra mile te gaan. Iedereen werkt met 100% vertrouwen in zichzelf en in de anderen. In volle vrijheid, maar met het besef dat dit ook verantwoordelijkheid met zich mee brengt. Ook de buitenwereld merkt dat: we oogstten van bij het begin veel belangstelling met ons personeelsbeleid. Gevolg: ook nu nog worden vacatures moeiteloos ingevuld. Met klanten werken we minder op projectbasis, we evolueren naar partnerships en worden haast collega’s. Vernieuwing zit nog steeds in ons DNA. Per jaar houden we enkele weken vrij om puur rond innovatie te werken. Ik hoop dat de drang om het status quo uit te dagen, nooit uit dit bedrijf zal verdwijnen.”
“Durf elke regel van je bedrijf te stellen. Doe dat niet alleen, maar samen met je medewerkers. Betrek hen, geef hen vertrouwen om ook te durven. Neem ook de tijd om naar hen te luisteren. Er wordt vaak gesproken over het belang van menselijk kapitaal. Ik kan niet genoeg onderstrepen hoe belangrijk dat is. Schat je collega’s naar waarde, stel hen de vraag ‘Hoe gaat het ermee?’, maar doe dat niet op een oppervlakkige manier. Zit men hen samen en vraag hen: ‘Waar zit je mee, hoe kan ik je helpen, hoe wil je groeien, wat doe je graag?’ Dat geeft mensen de noodzakelijke rust en vertrouwen.”
